Mijn gedachten

Het bespelen van de toetsen leek ooit een spel

mooie woorden kwamen tevoorschijn

en de zinnen die geschreven stonden

raakte mensen

zette ze aan het denken

of liet hun hart sneller kloppen

Ik bespeelde de laptop alsof het een instrument was

de mooiste akkoorden ontstonden

het geschrevenen liep zo vloeiend

dat het mensen verwonderde

ik kreeg complimenten

en mezelf vertrouwen groeide

Het spel van de toetsen

lettertje voor lettertje

zinnetje na zinnetje

mijn inspiratie leek geen eind aan te komen

ik liet mensen dromen

en ook ik droomde

Wat maakt een schrijver een schrijver?

de toetsen blijven bespelen

ook zonder inspiratie?

of zonder motivatie?

een spel met inhoud

zonder inhoud

Ben ik wat ik schrijf

schrijf ik wie ik ben

het spel van woorden

kan mensen bekoren

laten lachen

laten huilen

Mijn talend!

DOOR GAAN TOT HET BITTER END

Ik ben niet het verleden! Nee dat klopt. Toch door mijn huidige toestand ontkom ik er niet aan dat ook beelden uit het verleden weer gaan opspelen. Schrijven kost me moeite en mijn hoofd raakt meer en meer vol. Schrijven een manier om mijn hoofd te legen. Dingen op een rij te krijgen. Mijn spanningsboog heel beperkt. En inzinkingen liggen op de loer. Ik probeer mijn angsten de baas te blijven. Dit lukt mondjesmaat. Opzoek naar genezing/rust doe ik voorzichtige stapjes naar het christendom. Als kind in een sekteachtig geloof groot gebracht. Een geloof waar ik destijds van dacht en wat mij ook verteld werd het ware geloof was. Maar waar alles op gebaseerd was, is mij compleet een raadsel. Op dit punt in mijn leven heb ik een houvast nodig om door te kunnen gaan, en mijn houvast vind ik in mijn geloof, in het leven van Jezus wat me van kind af aan al raakte. Zijn leven die staat voor liefde zijn onvoorwaardelijke liefde die hij met de mensheid deelde. Het kruis die hij moest dragen. Jezus leeft van af mijn kindertijd in mijn hart.

Mijn dagelijks gebeden die mij op de been houden mij de kracht geven om door te gaan. Hoe fijn is het dan wanneer anderen voor mij gaan bidden, bidden voor genezing. Ik als geen ander weet dat een gebed helpt. Ik ben een dankbaar mens, dat erop dit punt van mijn leven mensen zijn die voor mij en met mij willen bidden. Tijdens het gebed voel ik een rust in mij keren, ik weet dat ik beschermd word. Ik heb dan misschien veel in het verleden alleen moeten doen. In onveilige situaties terecht gekomen, mijn onschuld mij ontnomen. Maar ook dit verleden wil in Jezus handen leggen, Ik wil niet meer vechten, maar los laten. Ik wil vergeven, mijn opa die mij zo’n pijn gedaan heeft, een lief klein onschuldig meisje. Ook jouw vergeef ik opnieuw, wat ik al gedaan heb naar je daad toen je met tranen in je ogen sorry zei. Ik voelde je schuldgevoel en iets van angst, want ouwe jij weet net zo goed al mij, dat mijn ouders wraak genomen hadden. Je legde mij het zwijgen op het was ons geheimpje weet je nog? Bij deze wil ik zeggen opa ik heb je vergeven, nu ook als volwassenen.

De twee personen die het nodig vonden een klein meisje te misbruiken voor eigen gewin, de beelden zal ik vermoedelijk nooit meer echt kwijt raken. Ik bid voor jullie, voor de inzichten. Ik vergeef want haat en woede verteren me. En ook al die andere mensen die mij bewust of onbewust pijn gedaan hebben ook jullie vergeef ik. Ik wil een nieuw leven. Ik leg het nu in Jezus/Gods handen. Mijn ziel zal uiteindelijk vrij zijn en ik zal genezen met Gods/ Jezus liefde.

Shasja

bestel mijn boekjes

Mijn band met de aarde

Liefde kent geen kleur

Wijs mij de weg die ik moet gaan

mijn pad op het moment duister

wat is goed?

wat is slecht?

ik zoek mijn weg

Wijs mij de weg die ik moet gaan

ik heb losgelaten

losgelaten om niet meer te vechten

niet meer stoerder voor te doen dan wat ik ben, voel

maar wie ben ik?

Wijs mij de weg die ik moet gaan

ik probeer te lopen

maar val keer op keer

ik wil niet meer achterom te kijken

maar vooruit

Wijs mij de weg die ik moet gaan

Ik ben niet perfect

ik weet dat ik een goed mens ben

het is de liefde die in mij brand

liefde is het enige wat mij lichaam doorstroomd

Mijn verbazing over de medemens

het liegen, bedriegen, vechten, wraakgevoelens mij vrijwel onbekend

toch af en toe komt het naar boven

maar HAAT maakt me ziek

ziek van lichaam en geest

Wijs mij de weg die ik moet gaan

ik weet hoe het moet

weet wat de waarden van het leven zijn

de eenheid met alles

maar op het moment kan ik het moeilijk uitdragen

Wijs mij de weg die ik moet gaan

puur als een kind sta ik hier

heb het oude losgelaten

maar heb nog steeds pijn

want er zijn diepe wonden littekens ontstaan

Wijs mij de weg die ik moet gaan

Jezus u leven is het, die me raakt

Uw liefde, die u wilde brengen

net als ik

de beker die ik op het moment drink is zo bitter

Wijs mij de weg die ik moet gaan

ik kniel neer

leg mijn leven in uwer hand

is dit nu mij weg?

Als een kind staat ik hier

Geeft me de kracht

AMEN

Mijn gedachten komen en gaan

probeer ze te krijgen in één baan

niet te verdwalen

of in een gevecht te raken

toch blijkt het moeilijk

ik sluit mijn ogen

in stilte laat ik traan

Ben hier met mezelf

probeer het op een rijtje te krijgen

wat is het wat ik wil?

even word het stil......

ja ik wil een plek voor mezelf

een huis dat ook mijn thuis is

waarom ben ik zo bang?

En nemen negatieve gedachten/gevoelens de overhand?

Ben ik sterk?

Of doe ik me sterk voor?

Even weet ik het niet meer

en opnieuw verdwaal ik

verdwaal in mijn mens zijn

mijn eigen primitieve pijntjes

angsten

Word hier zooooo moe van.


Shasja

Je vroeg aan mij hoe kan het nou toch dat je zoveel van me houd? Het hart laat zich niet sturen en soms kun je niet eens uitleggen waarom het juist die persoon is waar je hart sneller voor slaat. Ik antwoordde omdat het goed is zoals jij bent. Jij bent lief en zorgzaam, en past precies bij mij. Jij maakt mij compleet. Wat een lieve antwoorden. Maar wat is de reden dat juist jij mij compleet maakt. Dat jij degene bent die mij laat dichten. Mijn het gevoel van veiligheid geeft. Vermoedelijk zullen er vele dingen meespelen waarom juist jij dat voor me bent. Maar het alle belangrijkste is wel wanneer jij na mij kijkt, ik in jou ogen lees hoeveel jij van mij houd. Dat er geen mooier mens bestaat dan ik. Dat het goed is zoals ik ben. Slechts één andere persoon heeft me ooit dat gevoel gegeven en dat was mijn oma. Mijn oma die op vele manieren ervoor gezorgd heeft dat ik hier vandaag te dag nog ben.

Ik was nog maar een paar uur oud toen ze me vreemd hoorde hoesten. Ze haalde me uit bedje maakte haar vingers schoon en met haar wijsvinger haalde ze nog een aantal slijmdraden uit mijn keel. Hadden ze me niet goed uitgezogen. Ik geloof graag, dat ze hiermee voor het eerst mijn leven redde. Ook door haar geweldige inschattingsvermogen zorgde ze ervoor dat ze mijn moeder, in mijn eerste levensjaren bijna dagelijks ondersteunde. Mij onder haar hoede nam zodat ik toch de broodnodige liefde kreeg die een kindje nodig heeft om te leven. Haar liefde gaf me de kracht. Toen ik ouder werd, werd zij mijn lichtenvoorbeeld. Haar doorzettingsvermogen, en het altijd maar door gaan wat er ook gebeurde, trok ik me aan op, in moeilijke situaties. Ze was en is mijn grote voorbeeld. En toen ik in 2014 in heel zware storm terecht kwam en bijna het loodje legde. Was het opnieuw mijn oma waar ik kracht uitputte. Zij was mijn mooiste herinnering, iemand die van mij hield, gewoon om wie ik was.

En jij liefste geef me het zelfde gevoel, en dat is de voornaamste reden waarom ik tot in diepst van mijn tenen zielsveel van jou hou. Wanneer ik jouw woorden hoor, of jouw hand in de mijne kan ik bergen verzetten, en het onmogelijke lijkt ineens mogelijk. Wanneer ik jouw liefde voel ooooo dat kan ik niet beschrijven wat het met me doet. Het maakt me compleet, het voelt als thuis...........Jij laat mij geloven dat ik het verleden achter me kan laten. Dat we samen met liefde het kunnen verslaan. En dat is het enige wat ik wil, ik ben moe van het vechten tegen mijn verleden. Ik wil vrij zijn. En samen ja dan kunnen we alles aan!!!


Shasja

Na aanleiding van mijn laatste schrijfsel, en een reactie die ik daar onder kreeg, zette het mij aan het denken. Zelf spiegeling. Als ik echt acceptatie met mezelf heb, zou een ander mij niet moeten kunnen raken met hun gedachtengoed. Dan zou ik daar boven moeten staan. Wat is het dat het zo binnen komt, is het, het kind in mij die nog steeds wil voldoen aan een perfect plaatje? Nog steeds op haar tenen loopt om aardig gevonden worden? Nog steeds zich zelf niet geaccepteerd heeft. Omdat er ergens nog verborgen harde woorden in mijn oren klinken? Dat ik niet goed genoeg ben. Dat alles wat er gebeurd mijn schuld is. Waarom kan ik het niet loslaten? Wat geweest is, is geweest, maar god wat is dat moeilijk. Ergens is er opnieuw een link met het verleden geopend, en oude wonden zijn weer bloed aan het verliezen. Ik ben zo moe aan het worden door de gedachten beelden die verschijnen.

Mijn geloof uit de kindertijd, waar niemand echt belangstelling had voor het kleine meisje dat zoveel problemen had. Zo met allerlei gedachten gevoelens overmand werd. De nachten vaak zo angstig waren. De mensen die mooie woorden hadden maar ondertussen alleen maar het zelfde blate en niet de woorden naleefden die ze zelf verkondigde. Ligt daarin de pijn van het geloof? En waarom ben ik toch zoekende? Terwijl mijn gedachtengoed zo heel anders is dan wat christenen geloven. Maar toch tijdens het gebed, bad ik tot Jezus om mijn pijnen weg te nemen, mij de kracht te geven om het verleden echt los te laten. Want oooo wat zit daar nog veel verborgen, en net wanneer ik denk, dat ik het een plekje gegeven heb. Gebeurt er weer iets in het heden waardoor er pijnen van het verleden aan de oppervlakte komen drijven. Ik besef dat het verleden een onderdeel van mijn bestaan is. Bij dit leven horen deze gebeurtenissen. Maar soms denk ik weleens dat er teveel gebeurt is. Hoeveel kan een mens aan? Verwerken is nog niet zo makkelijk.

Ik verdwaal regelmatig opnieuw in mijn verleden. Ergens moet k toch gewoon los kunnen laten. Misschien dat daarom dit liedje me aanspreekt de rivier. Misschien dat daarom Jezus zo belangrijk voor me is. Zijn leven, die ook zwaar was, een puur ziel die voor de liefde leefde. Ik die voor de liefde leeft.

Shasja

Overdenk mijn leven, het gesprek, mijn woorden ik heb altijd voor een ander geleefd. Na aanleiding wat mijn oudste dochter gezegd had. Dat ik misschien voor het eerst in mijn leven gelukkig was. Het is misschien niet geluk, want ik heb wel gelukkig momenten gehad, Dat kan niet anders.......Toch is het zo, ik ben hier niet voor mezelf, dit leven begon ik voor een ander, om een anderen te helpen, te ondersteunen. Een lichtdrager te zijn. Ik wil niet zwaar doen, wil niet klagen, maar mijn leven staat bol van heel veel traumatische gebeurtenissen. Een onveilige omgeving maakte dat ik elke dag van kinds af aan verdwaalde in mijn gedachten gevoelens. Ik voelde me vaak vreselijk, niet de moeite waard dat ik hier was. Een moeder waar ik van voelde dat ze last van me had, ik niet aan het plaatje voldeed wat ze er van verwacht had. Ik droomde ervan om dood te zijn, maar tevens was ik hier bang voor. Angsten waren constant onderdeel van mijn bestaan. Angsten gedachten waar ik met niemand over sprak, alles wat er gebeurde was mijn schuld! Ik probeerde te voldoen aan wat mensen van mijn verwachte, maar alles wat ik deed leek me bij mijn handen af te breken. Ik legde contacten met anderen want het enige wat ik wilde was liefde, aandacht, het gevoel dat het goed was zo als ik was. Toch vond ik deze herkenning niet, in tegendeel, volwassenen maar ook kinderen, deden er alles aan om me kapot te maken, tegen te werken.

Ik leefde in een onveilig omgeving, gevangen in mijn gevoelens en gedachten, gedachten, gevoelens die vaak zo duister waren. Ik strafte mezelf door dingen te doen die pijn deden. Want alles lag toch immers aan mij, wanneer ik anders was geweest dan was het niet gebeurt. Dat ik in leven bleef was omdat ik knuffels stal, want lichamelijk contact had ik nodig om te leven. Mijn redding was mijn fantasie wereld, hier kon ik me in terug trekken. Ik leerde om altijd een lach op mijn gezicht te toveren, want dat scheen de mens prettig te vinden. Dus ik lachte veel en was luid aanwezig om de eenzaamheid en de angst van mijn af te schreeuwen. Een knagende rat/pijn was eigenlijk constant aanwezig. Ik was bang voor het donker, bang voor de eenzaamheid, bang om echt alleen te zijn. Wanneer ik in mijn bedje lag durfde ik niet te slapen, want stel dat zij mij alleen zouden laten, eindelijk hadden beslist dat het genoeg was.......En wanneer ik eindelijk sliep droomde ik meestal eng. Van moorden, tot de hele nacht achterna gezeten te worden door een boze groep mensen, of monsters.

Voor het oog leek ik een vrolijk kind, wanneer ik wist dat er na mij gekeken werd speelde ik het spel van vrolijk, speels kind. Maar ik voelde me geen kind, ik voelde me eigenlijk helemaal niets, geen jongen, geen meisje, zelfs geen mens. Ik was een onbeduidend iets. En als ik zou verdwijnen zou niemand mij missen, en vermoedelijk zouden veel mensen dan blij zijn. Ach een gedachten gevoelens van een kind. Geheimen die ik nooit zou vertellen verteerde me van binnen. Een druk kindje onrustig kindje, Dat zong lachte en was altijd luid aanwezig. Toch hadden de gebeurtenissen die ook later gebeurde invloed op mijn gedrag, rond mijn negende jaar trilden mijn handen zo dat ik geen pen goed kon vast houden. Een gebroken kindje die te veel gezien en ervaren had en volwassenen nooit meer echt zou vertrouwen. Vernederd door hun. Zelfs door een lerares eigenlijk voelde ik me nergens veilig......

Ja ik wilde moeder worden, niet om mijn gene door te geven, maar gewoon omdat ik het gevoel had dat het moest, dat ik hier een taak in te vervullen had. Nu pas heb ik het gevoel dat ik voor mezelf leef, en dat komt door jou, jouw liefde doet met beseffen dat ik belangrijk ben. Jij maakt me compleet ik voel me niet meer alleen.......Want jij bent er.

Jij bent het die me laat lachen

mijn gedachten met mooie beelden vult

me zelfs mij oude ik laat terug vinden

de zon lijkt steeds te schijnen

een warmte doortrekt mijn lichaam

de laatste jaren sleepte ik me voort

dipjes angsten lagen constant op de loer

ik verdwaalde in mijn wereld

en voelde me er nooit echt thuis

Leefde een leven die niet bij me paste

probeerde te zijn die ik niet was

en meer en meer verloor ik mezelf

ik speelde mijn rollen

van dochter

van moeder

van vrouw

een knagend rat van eenzaamheid

die al van af mijn kinderjaren bij me was

baande zich bijna dagelijks een weg door mijn leven

ik overleefde en probeerde het beste ervan te maken

Dacht niet te veel na over wat ik echt voelde

toen kwam er een omkeer

2012 werd ik mezelf

wankele stapjes ging ik een nieuwe weg

het bleek nog niet zo makkelijk

het werd een weg van zelf ontdekking

en wat ik vond, koste me bijna het leven

ik vocht als een leeuwin tegen mijn schimmen

en kon ze gedeeltelijk verslaan

af en toe zijn ze nog onderdeel van mijn bestaan

En nu ben jij er

en God ik ben zo dankbaar

jij die van mijn houd

het is puur

je warmte kruipt in mijn lichaam

mijn ziel

het is jou liefde

die mijn leven mooier maakt

het onmogelijke mogelijk maakt

mijn dromen

Zijn niet meer dromen maar onderdeel van mijn bestaan

jij doet zoveel met mij

jij maakt me blij

Dank je wel voor je bestaan

dank je wel dat je naast mij wil staan

mijn hart sneller laat kloppen

deze liefde zal nooit meer stoppen


Shasja