GedichtenPosted by Shasja angel light Wed, January 11, 2017 10:38:33
Ik heb je nooit pijn willen doen
toch gebeurt het nu keer op keer
we drijven bij elkaar vandaan
ieder van ons word meegenomen door een
andere golf/stroming
zoveel onbesproken dingen
zoveel verborgen pijnen
al zoveel jaar leven we onder één dak
maar toch kennen we elkaar niet echt
Ik heb je nooit pijn willen doen
toch gebeurt het nu keer op keer
vermoedelijk hadden we al eerder moeten
beseffen
dat wat wij hadden niets meer was, dan
gewoon vriendschap
onbewust hebben we elkaar in de weg
gezeten
Tuurlijk ik hield van jou
ik hou nog van jou
maar dat heeft niets met passie te
maken
Ik heb je nooit pijn willen doen
toch gebeurt het nu keer op keer
vermoedelijk hadden we eerder uit
elkaar moeten gaan
het was immers al een poos duidelijk
dat het niet echt werkte
toch we bleven bij elkaar, een relatie
zonder passie
want mijn hart lag nu eenmaal bij
vrouwen en niet bij een man
toch heb ik mijn best gedaan
heb ik geprobeerd mezelf aan je te
geven
van je te houden zoals het hoorde
en soms op kleine momenten gebeurde dat
heel even
Ik heb je nooit pijn willen doen
toch gebeurt het nu keer op keer
het was niet allemaal slecht!
Er waren echt momenten bij dat we een
goed team waren
en in zeker zin van elkaar konden
houden
zelfs lol konden hebben
ja we raakte elkaar vaak kwijt
en deden elkaar bewust en soms onbewust
pijn
Er is veel gebeurt in die jaren
misschien wel te veel!
Ik heb je nooit pijn willen doen
toch gebeurt het nu keer op keer
Ik gun je alle geluk van de wereld
een vrouw die van je houd zoals het
hoort te zijn
die je compleet maakt
net zoals ik me op dit moment voel
dat je de liefde tot in je tenen zult
voelen
met je hart, ziel en lichaam naar die
persoon verlangd
dat er een vuur in je brand die maar
niet wil doven
dat soort liefde gun ik je!
Want dat voelt zo goed!
Ik heb je nooit pijn willen doen
toch gebeurt het nu keer op keer
ik heb mijn liefde nu gevonden
en ik ben zo blij met haar
ik hoop dat je hier steeds beetje bij
beetje
beter mee om zal kunnen gaan
als je van mij houd, gun me mijn geluk
laat me vrij
Jij zult altijd een onderdeel van mijn
leven zijn
jij bent immers de vader van mijn
kinderen
en jij hebt mij hiermee het grootste
geschenk gegeven
mama zijn!
Ik heb je nooit pijn willen doen
toch gebeurt dit keer op keer
ik had gehoopt dat dit nooit zou
gebeuren
dat ik jou pijn zou moeten doen
we hadden immers goede afspraken
gemaakt
zo zie je maar weer het hart laat zich
niet sturen
je kunt niet bepalen van wie je houd
er is geen knopje wat je uit kunt
zetten
en het spijt me echt dat je meer voor
mij voelt dan ik voor jou
maar ook ik kan mijn hart niet sturen
De tijd van loslaten is gekomen
hoe moeilijk dat ook is
ik zou je willen helpen, willen
ondersteunen
maar aangezien ik het probleem ben word
dat moeilijk
ik stel me hard op
maar niet omdat ik dat wil
maar gewoon omdat het moet
ik moet mijn grenzen bewaken
moet mezelf beschermen
Er is geen samen meer!
Helaas..........
Shasja
GedichtenPosted by Shasja angel light Sun, January 01, 2017 21:28:12Wanneer ik weer net als toen ik klein
was
de buikpijn ervaar
als of er messen in mijn buik prikken
en dan na het poepen
opnieuw het bloed aan het wc-papier zie
besef ik dat het litteken opnieuw is
open geknapt
een wond uit mijn kindertijd
Wanneer ik weer net als toen ik klein
was
de buikpijn ervaar
vecht ik tegen mijn wanhoop
mijn stille verdriet die al zoveel
jaren bij me is
af en toe laait de woede dan weer op
waarom moest jij je leuter in een
kleuter steken
mij mijn onschuld ontnemen
Wanneer ik weer net als toen ik klein
was
de buikpijn ervaar
waarom kon je niet gewoon een opa zijn?
Ik voel mijn tranen branden
maar ik hou ze tegen
hier wil ik niet zijn
ook niet met mijn buikpijn
en het bloed aan het papiertje
Ik wil wegrennen
wil niet boos en verdrietig zijn
maar het is zo moeilijk op zo'n moment
het kind in mij huilt
het litteken bloed opnieuw
en doet pijn
het heeft tijd nodig
de wond zal weer helen
de buikpijn over gaan
Shasja
Mijn gedachtenPosted by Shasja angel light Tue, December 27, 2016 16:40:1024 augustus 2013
Vandaag ging het buurmeisje trouwen, ze woonde al een poosje op
zich zelf maar trouwde van uit het ouderlijk huis. Ach wat zag ze er
leuk uit en wat keek ze gelukkig. En boem daar was het gevoel, meid
ik hoop dat je een goede keus heb gemaakt. Kon er niets aan doen,
moest terug denken aan mijn eigen trouwdag. En een wrange smaak kwam
naar boven, want wat voor de meeste mensen de mooiste dag van je
leven hoort te zijn, was het voor mij een verschrikking. Ten eerste
had ik volop twijfel over mijn relatie omdat die op dat moment niet
echt meer lekker liep, veel spanning tussen ons. Niet omdat ik op dat
moment twijfelde aan mijn geaardheid in geen geval, daar dacht ik
toen nog niet over na. Maar gewoon het hele gebeuren er om heen. Ik
was zelf net bekomen van een hele moeilijke periode in mijn leven,
behoorlijk overspannen geweest en dat had ik net weer een beetje op
een rijtje. Toen hij mij ten huwelijk vroeg. Ik zei ja! Maar
toen begon het gezeur met zijn familie, die wilde niet komen als die
kwam en anders om. Hierdoor kreeg mijn vriend veel spanning, waardoor
hij van slag raakte. Zijn familie was sowieso niet zo op mij gesteld
en vonden min of meer dat hij beneden zijn stand ging trouwen. Ik heb
hem voorgesteld laten we in het geheim trouwen, we trouwen met elkaar
daar hoef eigenlijk niemand bij te zijn. Maar daar wilde hij niets
van weten, want je trouwde maar één keer en dat moest gevierd
worden.
Ik stemde toe, maar wat een gezeur, een aantal maanden voor de
geplande datum kwam mijn schoonvader bij mijn vriend op het werk,
zijn vader stond buiten wachten toen mijn vriend vrij was. Hij wilde
eens een goed gesprek met zijn zoon hebben. Het gesprek hield in dat
hij zijn zoon sterk aan rade om op huwelijkse voorwaarden te trouwen,
want je kon nooit weten wat de toekomst zou brengen. En wanneer het
niet meer zou gaan dan zou ik de helft van het geld krijgen, maar het
geld moest in de eigen familie blijven. Wat voor geld? We hadden
alleen ons eigen kleine spaarrekening, maar het ging om een eventuele
erfenis. Afijn schijnbaar dacht mijn schoonvader dat ik met mijn
vriend ging trouwen voor een eventuele erfenis die ooit een keer uit
betaald zouden woorden wanneer hij en zijn (ex) vrouw zouden komen te
overlijden. Pff wat een onzin, mijn vriend beide ouders leven nu nog
steeds en we hebben nog geen erfenis gehad. Maar goed, om een lang
verhaal kort te maken ging hij met zijn zoon mee naar huis, om mij
ook duidelijk te maken dat we beter op huwelijkse voorwaarden konden
gaan trouwen. Ik kan niet beschrijven wat ik toen voelde, waarom
dacht hij zo slecht over mij? En waar bemoeide hij zich mee? Dacht
hij nu werkelijk dat ik met zijn zoon trouwde om het geld? Dan had ik
toch beter een oude man aan de haak kunnen slaan, dan had ik eerder
geld tot mijn beschikking gehad. Al met al liep het gesprek niet erg
vlot. En toen mijn schoonvader eindelijk weg ging bleef er een
spanningsveld hangen.
Mijn vriend raakte nog meer in de stress want wat moest hij nu
doen? Ik zei hem dat we gewoon onze eigen plan moesten gaan volgen,
want het was immers ons huwelijk, daar had een ander toch niets mee
te maken? Maar goed voor de zekerheid wilde mijn vriend toch even
naar de notaris om zeker te weten wat het handigste was in ons geval.
Ik wilde niet! We hadden toch samen al een beslissing genomen? En
toch ging ik mee naar de notaris, niet sterk genoeg om voor mezelf op
te komen. Ik zie die beste man nog zitten hij keek mij aan, hij
voelde aan alles dat ik absoluut daar niet wilde zijn, zijn ogen
stonden triest toen hij me aan keek, en ik voelde iets van kind waar
ben jij aan begonnen? Hij vertelde dat het voor ons totaal geen zin
had om op huwelijkse voorwaarde te trouwen omdat we zelf immers niet
echt een kapitaal hadden. En hij zei ook nog wanneer mijn schoonvader
bang was dat de aangetrouwde kinderen met zijn geld aan de haal zou
gaan, dat die dat in zijn eigen testament kon verwerken. Met een
gevoel, was dit nu allemaal nodig geweest gingen we weer naar huis
toe.
De spanning tussen ons bleef want zijn familie bleef zeuren, 3
maand voor het huwelijk vroeg ik mijn vriend, laten we het een jaar
uitstellen, want ik weet het allemaal niet meer. Jij zit niet lekker
in je vel, ik weet niet of dit een goede basis is om te gaan trouwen!
Hier wilde hij niets van horen, want de trouw kaarten waren immers al
de deur uit. En alles was al geregeld. En dat was ook zo,
opnieuw was ik niet sterk genoeg om door te zetten. En de trouwdatum
bleef staan. En hoe dichter die bij kwam, hoe meer en meer ik ging
twijfelen want er bleef wrijving tussen ons. En toen brak de grote
dag aan, ik stond stijf van de spanning, zijn k...familie de vader,
moeder broer en zus zouden er de gehele dag bij zijn. Mijn ouders en
een paar vrienden ook. Maar dat woog niet af tegen zijn familie
waarvan ik wist dat ze me niet accepteerden. En nu moesten ze er ook
bij zijn wat de mooiste dag van mijn leven zou moeten worden. Waarom
waren we niet in het geheim getrouwd? Ik probeerde een blij gezicht
op te zetten en te genieten van het moment. Maar van binnen
schreeuwde ik, huilde ik. In het gemeentehuis tijdens de
plechtigheid, was mijn hoofd vol twijfels, maar mijn god je loopt
toch niet weg bij je eigen trouwerij? Ik voelde me gevangen kon geen
kant op. Wat deed ik hier? Waarom had ik niet voor mezelf gekozen?
Toen ik Ja moest zeggen zei ik dat te snel want ik wilde er zo gauw
mogelijk van af zijn. En toen was ik getrouwd.
Op naar de maaltijd. Maar wat een frustratie, had buikpijn want
het was weer tijd voor mijn maandelijkse periode, plus dat ik de rest
van de dag met mijn schoonfamilie moest door brengen. Mijn
schoonvaders vriendin was niet mee gekomen, hij zei zelf dat ze dat
niet wilde, maar ik wist dat hij die beslissing genomen had. Ik vond
zijn vriendin erg aardig. Nu kon hij zich mooier voordoen, en bij
zijn echtgenoot schijnheilig gaan zitten terwijl ze al jaren niet
meer samen woonden. Nog wel getrouwd maar ieders een eigen leven.
Toen ik mijn vriend zei dat zijn vader loog en die vriendin wel had
willen komen. Geloofde hij mij niet. We zochten een telefoon op en
belde haar en natuurlijk had ik gelijk. De rest van de dag negeerde
ik mijn schoonfamilie het enige verzet wat ik nog kon doen. S`avonds
was er feest daar kwamen mijn ooms en tante`s en collega`s van mijn
vriend. Ik moet zeggen dat was redelijk gezellig. En zo ging
onze trouwdag voorbij.
Ik heb jaren lang niet naar de trouwfoto`s kunnen kijken, gewoon
omdat het te pijnlijk was. En vandaag ter dag nog niet echt. Voel nog
steeds een bepaalde pijn en één vraag blijft pijnlijk hangen.
Waarom? Waarom was ik niet sterk genoeg om voor mezelf te kiezen?
Want hoe heel anders was mijn leven dan verlopen. Dan was ik
misschien veel eerder mezelf geworden. Maar goed wat gebeurt is is
gebeurt! De tijd is niet meer terug te draaien. Want twee dingen
heeft deze relatie wel op geleverd, een goede vriend, en drie
geweldige kinderen. De toekomst ligt nog helemaal open en hoe die
word? De tijd zal het leren. Maar één ding weet ik zeker ik zal me
nooit meer anders voordoen! Want ik ben wie ik ben! En leef mijn
eigen leven, kom beter voor mezelf op, want ook mijn mening telt. Ik
ben een vrouw die van vrouwen houd, nog samen woont met mijn vriend,
maar wel zich zelf is.
Mijn gedachtenPosted by Shasja angel light Mon, December 19, 2016 12:16:16
Het doet wat met me, ik wil je geen pijn doen, toch gebeurt het keer op keer. Ik voel je angst je frustratie. Maar dit is toch echt iets wat jezelf moet doen. Al die jaren heb ik voor je klaar gestaan je problemen opgelost. Misschien achteraf gezien wel eens te veel, hierdoor ben je op mij gaan leunen. Het idee dat ik hier straks weg ben, bezorgd jou grote angsten. Ik begrijp het! Maar ik kan niet blijven, het is zo klaar voor me. Wanneer ik blijf zou ik meer en meer een hekel aan je krijgen. Ik wil niet langer een rol spelen waar ik me niet goed bij voel. Ik wil niet in een relatie blijven hangen waar ik niet gelukkig in ben, en me zo intens eenzaam voel. Er zijn zo vreselijk veel dingen gebeurt, mooie dingen, maar ook vele mindere mooie dingen.
Mijn eenzaamheid groeide meer en meer in de jaren die volgde, voelde me zo onbegrepen onbemind. Voelde niet dat jij van me hield, want op momenten dat ik je nodig had was je er niet. Nee ik was er om problemen op te lossen, de boel hier draaiende te houden. En ik deed het met liefde. Cijferde mezelf weg.
Maar het is zo klaar, de kinderen zijn groter geworden, ze begrijpen het, meer dan jij heb ik wel eens het vermoeden. Ze kennen jou ze kennen mij, ze zien en voelen de verandering, ze voelen hoe ik hier in sta. Ze kennen jou, weten wat jou zwakheden, en onvolkomenheden zijn. Zij weten waar ik al die jaren tegen aangelopen ben. En nee je bent geen slechte man, je bent zoals jij bent. En vermoedelijk is daar ergens wel iemand die alles wat jij bent kan waarderen. Een persoon waar jij je passie en liefde voor kan gaan voelen. En niet de moederrol waar ik in zit. Want ik ben niet je moeder, niet eens meer je vrouw. Het doet me pijn dat ik me de laatste weken harder moet opstellen tegen over jou, maar ik moet! Het knopje moet bij je om zodat jij begrijpt dat je echt moet loslaten! Het is zo niet mij!
Maar om mezelf te mogen zijn heb ik vrijheid nodig, ik wil niet geketend worden. Ik wil me niet meer ongelukkig voelen. Niet meer dat stille verdriet! Niet meer een rol spelen die ik niet ben. Mijn hart heeft haar eigen ritme, en dat ritme is niet de jouwe! Eenzaamheid is erger met zijn twee word er in een liedje gezongen, en daar kan ik het alleen maar mee eens zijn. Laat me los! Dan misschien in de toekomst kunnen we weer ‘vrienden’ worden, voor nu stoort me jou gedrag behoorlijk. Zodat ik weinig meer voor je voel………..
Kijk ook op mijn site
Bestel hier mijn boekje
Mijn gedachtenPosted by Shasja angel light Thu, December 15, 2016 23:02:02Vandaag een zwaar dagje, soms ben je
gewoon met teveel dingen tegelijk bezig. Kan terug kijken op een
emotioneel dagje. Het pad wat ik op het moment bewandeld nogal
hobbelig. Met name in mijn gevoel. Zoveel gevoelens en gedachten die
er door mijn hoofd spoken. Het is tijden geleden dat mijn hoofd zo
vol was. Er zit op het moment zoveel in dat ik er geen lijn in lijk
te krijgen. Dan maar weer mijn oude vertrouwde vriend raadplegen. Nog
steeds is het, het schrijven wat mijn hoofd leeg kan maken. Er een
lijn in te krijgen. De afgelopen, weken ben ik in een
stroomversnelling terecht gekomen. Wat al een jaar voelbaar was
escaleerde. Er werd een keuze gemaakt. Het loslaten stapsgewijs
begonnen. Maar er ontstonden ook dingen die ik niet had kunnen
voorzien. Loslaten lijkt nog niet zo makkelijk te zijn. In hoeverre
kun je rekenschap houden met de ander persoon? Wat nu als die persoon
er een heel ander beeld van heeft? Dan word het wel heel moeilijk. Ik
had dit niet van te voren aan zien komen. Ik was echt in de
veronderstelling dat we goede afspraken over gemaakt hadden. Toen ik
in 2012 uit de kast kwam waren de afspraken volgens mij duidelijk.
Het loslaten als man en vrouw was begonnen.
We gaven elkaar de vrijheid om te
ontdekken, eventueel te daten, want we bleven bij elkaar voor de
kinderen. Verder was er immers niets meer? We waren elkaar al jaren
kwijt te minste zo voelde ik het. Ik had niet echt behoefte aan iets
in relatiesfeer, ik zocht vriendschappen, die ik ook vond, ik werd
weleens verliefd maar dat waren nogal probleem gevallen. Dus echt tot
een ontmoetingen kwam het niet. Hij leek gelukkig met de situatie,
onbeperkt contact met dames leggen, dat dit op niets uitdraaide daar
kon ik toch zeker niets aan doen. We leefde langs elkaar heen zo als
we al jaren deden. Ik bleef hem net zo als altijd behandelen, toonde
belangstelling en stond hem met raad en daad bij, je woont immers
onder het zelfde dak, dus dat is het minste wat je kunt doen. We
hadden geen intimiteit meer maar eerlijk is, eerlijk dat stelde de
laatste jaren toch geen reet meer voor.
Er was nooit veel passie geweest, meer
een verplichtnummertje wat af en toe gewoon moest gebeuren omdat je
dat immers bij een huwelijk hoort. Een triest gegeven en het ook iets
waar ik niet trots op ben. Ik zit juist vol passie, liefde. Maar soms
loopt het anders dan wat je in je hoofd hebt. Soms doe je elkaar
onbewust pijn, en ja dat gebeurde soms ook tijdens ons samenzijn,
kleine dingetjes wat kwetsen voor een vrouw kan zijn, uitspraken,
opmerkingen. Ik borg die dingen op in een doosje, mijn doosje van
hem. Een relatie gaat niet over roosjes ja misschien toch wel met
doorntjes. In de loop der jaren verborg ik veel in dat doosje,
onbesproken dingen, gewoon omdat ik er niet over kon praten. Sommige
dingen hou je voor jezelf, en sluipen erin. Er met elkaar over praten
was vaak toch moeilijk omdat het voor me heel persoonlijk was.
Denkend dat geen enkele relatie perfect was liet ik dingen gebeuren.
Ook omdat ik toen nog niet de mogelijkheid om voor mezelf te kiezen,
en voor mezelf op te komen. Een ander was immers veel belangrijker.
Dat doosje raakte meer en meer vol. Tja en nu we op het punt gekomen
zijn dat we ieders een eigen weg gaan is de deksel eraf gevlogen.
En dingen komen bikkelhard binnen, of
het nu komt dat het nu echt gaat gebeuren, en ik nu de mogelijkheid
heb om het te bekijken. Ik weet het niet. Maar ik kan intens
verdrietig worden wat ik daar in het doosje vind. Ook word ik boos op
mezelf, ergens weet ik dat, dat geen zin heeft. Ik was toen niet
wijzer. En dan is hij daar, ineens laat hij merken dat hij me
eigenlijk niet kwijt wil. En vervalt in een slachtofferrol. Ziet me
ineens als zijn vrouw, hoewel we in 2012 al afscheid van deze rol
genomen hadden. We hebben er lange onnodige gesprekken over. Ik
begrijp het gewoon niet, waar heeft hij dat beeld opgedaan dat er
meer tussen ons speelde dan de rol van ouders? Het praten uit twee
monden gaat me storen, want ik begrijp er geen reet meer van. De ene
keer is het dit, dan is hij blij met de besluit, en het volgende
moment claimt hij me weer. En speelt de rol van ongelukkige man waar
de vrouw in één keer de benen neemt. Ik word hier zo moe van! En de
sukkel begrijpt niet dat juist hierdoor ik veel sneller zal
vertrekken.
Het brengt me uit balans, maar geeft me
tevens ook de kracht om door te gaan, en geeft me het zelfvertrouwen
dat ik een goede keuze hierin gemaakt heb. Het is gewoon zo moeilijk
wat is er op zo'n moment wijsheid.? Ik dwaal de dagen door, last van
afkick verschijnselen omdat ik ook besloten heb om te stoppen met
roken. Pff zo doe ik weer een keer alles tegelijk. Maar aan het eind
van de tunnel is er altijd licht.............Ik sluit nu af zit nog
veel meer. Morgen is er weer een dag.
Shasja
GedichtenPosted by Shasja angel light Wed, December 14, 2016 22:41:46
Denk niet dat ik het niet voel
ik weet het
ervaar het
maar het is zoals het is
ergens zijn we ieder een eigen kant
opgegaan
al ver voordat ik uit de kast kwam
Denk niet dat ik het niet voel
ik weet het
lang geleden waren we elkaar al kwijt
te veel pijn
te harde woorden gezegd
gekwetst
te veel kapot gemaakt
Denk niet dat ik het niet voel
ik weet het
we gingen door
ik ging door
voor de kinderen
voor het geheel
gewoon omdat het zo hoorde!
Denk niet dat ik het niet voel
ik weet het
ik paste me aan
dacht dat het zo hoorde
een relatie zonder passie
en ozo eenzaam!
Verloren in een leven die niet de mijne
was
Denk niet dat ik het niet voel
ik weet het
ik stond niet te veel stil bij wat er
gebeurde
niet instaat om het anders te doen
immers ik speelde al jaren deze rol
de rol om andere gelukkig te maken
al ver voor dat ik jou kende
Denk niet dat ik het niet voel
ik weet het
uiteindelijk was het klaar!
Ik koos voor mezelf
en stapje voor stapje claimde ik mijn
plek
werd ik de vlinder die ik was
Denk niet dat ik het niet voel
ik weet het
ik voel je eenzaamheid
ik voel hoe jij je nu voelt
onbegrepen
onbemind
welkom in mijn wereld!
Zo heb ik me al heel lang gevoeld!
Shasja
GedichtenPosted by Shasja angel light Thu, December 01, 2016 20:26:59Verdwaald in mijn eigen bekrompen zijn
doelen die lijken vervagen
een schreeuw die niet van mijn lippen
komt
gevangen
opgesloten in een wereld
de onmacht maak zich van mijn meester
waar is hier de nooduitgang?
Verdwaald in mijn eigen bekrompen zijn
wat is wat ik wil
van binnen word het stil
diep verborgen
ik weet het niet meer
waarvoor
waarom
ik word zo goddeloos moe
Moe van het strijden
onnodige woorden
het heeft gewoon geen zin
woorden die gaan verloren
want het is voor dovemansoren
waar o waar
wanneer komt de rust
Emoties razen door mijn lichaam
ik het warm en koud
verwarring
het niet weten hoe
van binnen heb ik verdriet
niemand die het ziet
de tranen willen niet komen
Verloren in mijn zijn
misschien gaat het over
heb immers voor heter vuren gestaan
maar nu lijken de vlammen niet te doven
ach laat ik het maar gaan
ik wil niet meer praten
ik wil nu zwijgen
laat me met rust!
Er is altijd weer een morgen
die me wakker kust
Shasja
GedichtenPosted by Shasja angel light Thu, December 01, 2016 10:40:41Mag mijn hart voor jou kloppen?
ben jij ook bang?
zijn we dwaas?
ben ik dwaas?
wat is verliefdheid?
wat is liefde?
is het de lichamelijk aan
trekkingskracht?
voor mij is het zoveel meer
het lichamelijke is slecht een
onderdeel van het spel
het is de ziel
het ware zijn
dat is wat ik wil bespelen
wil strelen
Mag mijn hart voor jou kloppen?
het leven raast voorbij
zoveel dingen gezien
meegemaakt
wat is wat het hart nog echt raakt?
mijn gedachten dwalen af
af naar de personen waar mijn hart voor
klopte
het spel wat er gespeeld werd
verwennen met lieve woorden
een luisterend oor
verliefd worden
en dan voor een andere aan de kant gezet
worden
Mag mijn hart voor jou kloppen?
een ander kwam
af stoten aan trekken
een onmogelijke iets ontstond
eisen en wensen die ik niet begreep
een wereld die nieuw voor me was
warme woorden hete woorden
die zeker een lichamelijke reactie
gaven
maar toen puntje bij paaltje kwam
bleken het loze woorden
ik was bespeeld op een manier die ik
niet kende
Mag mijn hart voor jou kloppen?
een nieuwe liefde
ja zij deed zoveel met mij
ik voelde haar gewoon
ook al waren we niet bij elkaar
ik betoverde haar met mijn woorden
woorden die haar raakte
haar van binnen en tussen haar bennen
nat maakte
toch het was een spel
er was teveel bij haar kapot gemaakt
ze kon me gewoon simpel weg niet
vertrouwen
ze verliet me keer op keer
en kwam weer terug
en ging weer
Mag mijn hart voor jou kloppen?
kun jij, je aan mij geven?
de onvoorwaardelijke liefde?
De ziel bespelen
het diepste delen?
niemand is perfect
en ik zeker niet
eigenwijs
koppig
onzeker
maar mijn hart is warm
en puur
nou zou jij het kunnen?
Shasja
| Choose image for share content |
|---|
|
